‘Traag of vaag’: de gemeente versus initiatiefnemers uit de stad

De gemeente is traag; langzaam met reageren, overlegt veel, is bureaucratisch. Creatieve ondernemers zijn vaag; maken wilde plannen, veranderen continue van ideeën, zijn onduidelijk. Deze tegenstelling werd in de inleiding genoemd van de bijeenkomst van het Utrechts Verbond samen met de gemeente op 9 september in RASA. De vraag stond centraal hoe de gemeente en Utrechtse initiatiefnemers elkaar beter konden verstaan. Een goede avond waar vooral begrip voor elkaars belangen en wijze van communiceren centraal stond.

Want de gemeente kan soms een oerwoud zijn waar ondernemers zich een weg moeten banen in formulieren en bedolven worden onder informatie. En waarbij je vervolgens acht weken moet wachten totdat je een reactie krijgt. Dat er vervolgens in die acht weken bij bijvoorbeeld een aanvraag voor een vergunning meerdere afdelingen binnen de gemeente meekijken en vaak ook politie, brandweer, GGD, ziet een ondernemer niet altijd. De gemeente heeft te maken met regels om de veiligheid te waarborgen, overlast voor de buurt te beperken en aan milieuvoorschriften te voldoen et cetera. Ondernemers geven aan daarvoor begrip te hebben, maar het voelt soms als lange procedures die niet efficiënt zijn. Een festivalorganisator vroeg zich tijdens de avond in RASA af waarom je elk jaar voor hetzelfde evenement weer dezelfde aanvraag moet indienen en alles weer door de molen gehaald moest worden. Toen gezegd werd dat dit kwam doordat regelgeving nog weleens veranderd en ook vaak toch kleine wijzigingen zijn in het festival ontstond begrip en werd er doorgepraat over de mogelijkheden om festivals te evalueren en direct voorbereidingen te treffen voor volgend jaar.

Een aantal ondernemers gaf tijdens de avond aan dat de gemeente soms als een onpersoonlijk wordt ervaren. Culturele ondernemers hebben behoefte aan persoonlijk contact in plaats van een onpersoonlijk emailadres als evenementen@utrecht.nl waar je niet weet wie met je vraag aan de slag gaat en of je vraag wel goed overgedragen wordt. Voor de gemeente nog niet zo makkelijk; want wat doe je als een medewerker ziek wordt? En schuilen er nog obstakels in het nadrukkelijk werken met contactpersonen? Volgens mij problemen die oplosbaar zijn. De avond in RASA maakte wel duidelijk wat het oplevert als ondernemers in gesprek gaan met ambtenaren: de werelden worden kleiner, er ontstaat meer begrip en er worden concrete oplossingen voorgesteld.
IMG_1986

Mijn fiets is gestolen, die van jou ook?

Jahoor: ik hoor bij de club. De steeds groeiende club van Utrechters wiens fiets recent is gestolen. Hij stond bij het station, op het Smakkelaarsveld, gewoon in een rek. En nee, hij stond niet helemaal achteraan zodat dieven eerst tien andere mooiere fietsen passeerden. En nee, hij stond ook niet met wel vier fietssloten vast aan twee verschillende paaltjes. Hij stond gewoon in een rek! Hoe ver moet je gaan? ‘Had je je fiets maar niet bij het station moeten zetten?’. Echt? Dat kan toch niet de oplossing zijn?

In 2014 zijn er officieel 3772 fietsen gestolen in Utrecht. Dat zijn er gemiddeld tien per dag. Het aantal gestolen fietsen is de afgelopen jaren sterk gestegen. Reken daarbij ook nog eens de fietsendiefstallen mee waarvan mensen geen aangifte doen en je komt op een nog hoger aantal uit. Meest ‘gevaarlijke’ plek om je fiets neer te zetten? Inderdaad, het stationsgebied waar mijn net nieuwe fiets ook stond.. In de binnenstad worden de meeste fietsen gestolen, en daarna mijn wijk Noordoost met ook nog eens Wittevrouwen als hotspot. In Wittevrouwen moet je vooral oppassen als je een Cortina fiets hebt: een dievenbende was actief op zoek naar deze hippe fietsen. Het wijkbericht wat voor de zomer verspreid werd waarschuwde hier al voor.

Wat te doen? Wat doen we in Utrecht aan fietsendiefstal? We hebben een Actieplan Fietsdiefstal.. Klinkt goed natuurlijk. Er wordt ingezet op preventie en advisering om te laten zien wat bijvoorbeeld goede sloten zijn (zo is een kettingslot beter dan een kabelslot), op goede en veilige fietsenstallingen, en ook worden acties georganiseerd om gestolen fietsen op te sporen. Volgens mij kan de gemeente samen met de politie veel doen. Maar de gemeente kan niet alles oplossen.

Ik ben boos op de dief en boos op de persoon die een gestolen fiets koopt. Zij houden samen het systeem van fietsendiefstal in stand. Wie koopt er nu een gestolen fiets? Ik moet zeggen dat ik dit toch om mij heen hoor.. Boos op mijzelf? Had ik ‘em dan aan een paaltje vast moeten zetten? Weer de vraag ‘hoe ver moeten we gaan?’. Je hoopt toch niet dat je meerdere sloten moet kopen die duurder zijn dan je fiets, of tien minuten langer moet lopen omdat je geen paaltje hebt waar je je fiets aan kunt vastmaken? Ik had het erover met mijn wijkagent in Wittevrouwen. Hij ziet liever niet dat ik mijn fiets slechts op slot zet in een zogenaamd ‘nietje’ (slechts 1 kleine beugelstang in de grond). Hij benadrukt een goed slot en je moet ook het frame vastzetten: ‘Je moet het de dieven niet te gemakkelijk maken’. Mmm. Ik blijf erbij; laten we vooral ook geen gestolen fietsen kopen.

Schermafbeelding 2015-09-16 om 12.50.52